Al Mostaqbalschool
-De Toekomst-
De Al Mostaqbalschool is een school voor moeilijk lerende kinderen en kinderen met gedragsproblemen. Het aantal leerlingen neemt gestaag toe. Evenals het aantal docenten. De docenten zijn deskundig en gedreven. Ze zetten alles op alles om het kind ‘rechtop’ te krijgen en dat het vrede in zichzelf vindt. Überhaupt is onderwijs in Palestina belangrijk. Het wordt gezien als een belangrijke voorwaarde om iets te kunnen bereiken in de toekomst.
Educatieve Zomerkampen
“Elke jaar kijken we uit op het succesvolle educatieve twee-weken zomerkamp waarin kansarme kinderen, gezond en met beperkingen, samen op een gelijkwaardige manier met elkaar omgaan, door spel en ontspanning zichzelf hebben kunnen ontplooien als volwaardige burgers. De vrede die zij in zichzelf hebben ontdekt kunnen ze later in hun leven uitdragen. Dit is onze en jullie bijdrage aan de vrede in het land”
De Keukentafel vanaf 2015
Na 25 jaar als stichting willen we als bestuur die bekronen met een nieuwe project binnen de school. Het is aanvullende steun bieden buitenschoolse tijd “de keukentafel op school” voor de meeste kwetsbare jongeren die meer uitleg en extra aandacht nodig hebben. Hun verblijf naschoolse tijd brengt extra kosten met zich mee, in vorm van materieel als het aanbieden van een broodje en een drankje voor de overblijvende kinderen. Deze is een nieuwe initiatief dat de schoolleiding heeft bedacht en vraagt de nodige stimulans en steun van onze kant. We hebben gekozen om € 5000 te reserveren voor deze goede initiatief dat 50 jongeren bereikt voor een startperiode van september tot met december dit jaar. We vragen jullie begrip en steun. We dienen ook een aanvraag bij de gemeente Deventer om deel van de kosten voor haar rekening te nemen. We vragen jullie deze “jubileum” project te steunen op welke manier wat ieder past. Geld is vanzelfsprekend nodig maar soms goede ideeën en suggesties kunnen vele malen hun vruchten afwerpen.
Steun de “keukentafel op school”. Op de keukentafel wordt gewerkt, gesocialiseerd en gegeten. Het kind van vandaag die kan in gesprek gaan aan deze tafel zal in de toekomst ook met succes aan de onderhandelingstafel het vrede bereiken door dialoog, een open houding en begrip voor de ander.
Verkorte zomervakantie:
Het is het meer dan waard
Het was rondom 11:00 op een zomer woensdag, op 4 juni 1967. Ik was tien jaar oud, bal spelend op straat bij huis met mijn broertje, een neefje en een buurjonge toen mijn vaders auto verscheen in de verte. Het eerste wat ik dacht: ’Wat vroeg, mijn vader is mooi vroeg thuis”. Gauw begreep ik dat het verre van mooi was. Er was oorlog. Oorlog, dacht ik, wat nu? Moeten we schuilen, wegrennen, vechten, waar naar toe en hoe? Als kind blijf je zoeken naar alle signalen die je kunt krijgen van volwassen om een beter beeld van de situatie te schetsen voor jezelf. Je blijft iedereen observeren om je eigen analyse te maken om grip op de situatie te krijgen.
Want wat is oorlog en hoe ziet het er uit? Wie was die vijand dan? De joden, Israël, orthodoxen met een strookje haar langs de oren, zo werd die vijand omschreven. Lange pijpenkrullen bij de oren! Hoe dan?
Zo was er een einde gekomen aan het spel van kinderen, ballen gooien, het zorgeloos genieten. Snel waren we met we met z’n allen ondergedoken in het onderhuis waar we veiliger voelden. Ramen dicht, donker en stil. Vele dagen moesten we daar blijven, in stilte, verwarring en met weinig eten. De volwassen waren in overleg, vader en oom, en een besluit was genomen. In onze regio was het niet veilig meer en we moesten vluchten naar het Noorden. Op weg, bang maar spannend, zagen we op de weg verschillende kapotte auto’s en tanks, dode lichamen stil en overgelaten aan hun lot. Eenmaal in Bir Zeit, gingen we rechtsreeks naar een familielid waar we konden blijven. Een paar dagen later, vielen Israëlische tanks het dorp binnen. Het hele dorp rende hun huizen uit richting het klooster. Mijn oom had zijn jongste zoon in zijn armen en met mij aan zijn hand renden we. Ik kon de tanks zien achter ons oprukken. Mijn slipper schoot mijn voet uit, en ik wilde tegen de wil van mijn oom alsnog terug gaan om die te redden. Tot de ergernis van mijn oom, en de vertraging die ik veroorzaakte, heb ik de slipper toch gered. Ik kon mijn zomer verder op twee slippers lopen.
Eenmaal in het klooster moesten alle mannen zich presenteren bij de militairen die het klooster omsingeld hadden. Het waren de moeilijkste momenten, denk ik, voor onze gezin. Vader neemt afscheid van ons en moeder. Ik hoor hem nog fluisteren in de oren van mijn moeder: “ Zorg goed voor de kinderen.” De komende vierentwintig uren waren stil, verwarrend en lang tot de eerste mannen begonnen terug te komen. Vader was er weer. Het gezin was compleet.
Ik schrijf dit op 21 juni de langste dag van het jaar. Maar voor mij die dag was toen het langste in mijn leven. Voor hoeveel andere kinderen die dagen net zo lang waren weet ik niet. Maar ik weet zeker dat er vele waren zowel Palestijnen als Israëlische. Oorlog is een kwaad dat iedereen raakt.
In het nieuws, maakt men zich zorgen over de economische crisis. Mensen kunnen niet lang op vakantie gaan. Een verkorte paar weken in het buitenland of ergens in eigen land. Maar gelukkig het kan nog. En we kunnen ook. Als Stichting bieden we deze zomer een paar educatieve en recreatieve weken voor een honderdtal jongeren, die het begrip vakantie niet kennen, opgesloten achter een scheiding muur, verboden naar zee en strand, gelimiteerd in hun mogelijkheden, beperkt in hun lichaam. Gehandicapte kinderen en hun gezonde vriendjes en familie leden genieten samen van de tweeweeks zomerkamp gefinancierd door jullie genereuze bijdrage. Het brengt vreugde voor zowel oud en jong, gezond en beperkt en breekt door een verborgen sociale taboe van geïsoleerde gehandicapten heen. Jullie vakantie mag korte zijn door de crisis maar het wordt verlengd door de twee weken voor meer dan honderd jongeren in AL Khader, Saint George, bij Bethlehem.
Geniet van je vakantie. Geniet van de rust en wees gerust dat elke euro die je gaf zorgt voor een blije glimlach op het gezicht van een kind. Je verkorte vakantie wordt verlengd daar waar kwetsbare kinderen mee mogen genieten. Bedankt.