10 April 2022 Mohammad Ali Ghuneim (steunend op één knie)
Uit een bericht van de school: I would like also to share with you the attached photos. this is Mohammad Ali Ghuneim 21 years old. He is the martyr of Alkhader April 10, 2022. He was one of the children who used to participate in the summer camp. the photo showed him in the camp 2015 holding the gift, the frame that the children had at the end of the camp. He’s the one sitting on the floor. May his soul rest in peace. It’s a pity to lose someone’s life this way.
29 May 2022 Zaid Mohammad Ghuneim
Hello Nabil,
If you still remember the story of Zaid who refused to leave Al Mostaqbal school and his fees was covered from Peace for Palestine in 2016.
Zaid is a martyr today. It was a great shock to all of us at school. He’s 15years old in the 9 grade, he was in a visit to his grandmother’s house where the Israeli soldiers executed him.(Citaat uit een bericht van de school))
Veel te jong
Twee kinderen, twee levens, twee families in rouw. Ook nog familie van elkaar, de familie Ghuneim. Twee kinderen van hetzelfde dorp Al Khader die op dezelfde school hebben gezeten, de Al Mostaqbal school, zijn dood geschoten. Al Mostaqbal betekent ‘de toekomst’., Voor deze jongens is er geen toekomst meer. Hun toekomst lag in de hand van een brute soldaat!
Deze twee jongens zijn veel te jong gestorven, Mohammad op zijn 21ste en Zaid op 15-jarige leeftijd. Veel te jong voor elk mens om te bevatten, maar blijkbaar hinderde het gewetensbewustzijn van de Israëlische soldaten hen niet om het dodelijke schot te lossen.
Als Stichting zijn we blij dat we in hun korte leven iets voor hen konden betekenen door de educatieve zomerkampen die we jaarlijks bieden. Voor Zaid was dat zeer bijzonder, omdat zijn familie door financiële problemen de schoolbijdrage niet kon voldoen. De Stichting heeft het schoolgeld in 2016 deels betaald en de school zelf heeft het andere deel voor haar rekening genomen. Zaid wilde heel graag op deze school blijven en verzette zich ertegen om naar een andere school te gaan. Op de Al Mostaqbal school voelde hij zich thuis.
Verdriet
Het heeft ons veel verdriet gedaan. Bestuurders alsook vrienden van de Stichting zijn sprakeloos. Iedereen probeert deze moorden te bevatten, te plaatsen, maar het is zo verschrikkelijk: een kind van 15, een jongere van 21. Je kijkt rond, je zoekt die jongens in je eigen omgeving om het een plaats te kunnen geven. Dit had je kind kunnen zijn, je zoon, je dochter op die leeftijd! Alleen die gedachte, die gedachte zelf is zo eng dat je die snel schrapt. Je kunt het niet verdragen.
Hier denk ik direct aan de ouders en familie van Mohammad en Zaid. Hun verlies, hun pijn, hun kind! Hoe zouden die zich voelen? Wraak, vergiffenis, verwarring, slapeloosheid, levens-lusteloosheid, hoe leef je verder zonder je kind?! Ergens proberen het een plek te geven, maar welke uitleg en welke plek? Het is geen oorlog, wat hebben deze jongens gedaan, hoe gevaarlijk waren ze, ongewapend, klein en jong, machteloos tegenover gewapende militairen! En wat deden de soldaten in hun dorp!? Provocatie, daar zijn soldaten goed in. Onnodig jongeren provoceren om een steentje te gooien. Dat schijnt genoeg reden te zijn voor de Israëlische militairen om in te grijpen met ‘live munition’, shoot to kill.
Verbondenheid met de aarde
Als ik dit schrijf zie ik het voor me gebeuren. En de gedachte bekruipt mij: wie is hier bang voor wie? Is het kind bang dat in het eigen dorp is of is het de gewapende soldaat die in andermans dorp binnentreedt, waar hij niets te zoeken heeft? Ik weet heel goed het antwoord: de gewapende soldaat doet het in zijn broek want de steen in de hand van een Palestijns kind is zijn verbondenheid met de aarde, met het land van zijn ouders en grootouders. De dief is altijd bang, maar het Palestijnse kind is niet de dief, hij verdedigt zijn eigen land. En Israël is en zal altijd en terecht bang blijven zolang het vasthoudt aan wat niet van hem is en zolang het ons Palestijnen wil overheersen’.
Welke hand
Is de dood van Mohammad en Zaid voor niets geweest? Dat mag niet het geval zijn. Vele Mohammads en vele Zaids zullen in het land Palestina zaaien, een steen in de ene hand en een vredesolijftak in de andere. Het is aan Israël om te kiezen welke hand het wil schudden. Ons negeren en zichzelf betitelen als ‘een land zonder volk, voor een volk zonder land’, die grote Zionistische leugen, die is al lang ontrafeld. Er was en er is een volk, een Palestijns volk, in een land dat Palestina heette. En dat vastberaden is: we gaan niet weg, we kunnen nergens van weggaan, niet zoals de grootste Israëlische meerderheid die geniet van dubbele nationaliteiten en die naar het land zijn geëmigreerd.
Voor de ouders van Mohammad en Zaid:
Onze diepe condoleances voor de familie Ghuneim voor het verlies van Mohammad en Zaid. Onze sympathie is met hen en vanuit Nederland willen we hen laten weten dat we aan hen denken.
Voor de Israëlische soldaat, de dader:
Er zullen vele Mohammads en Zaids komen en die zullen sterker, assertiever, vastberadener en inventiever zijn en die zullen je verjagen. Om te beginnen van het eigen dorp en wie weet je verjagen zolang je hen blijft onderdrukken en blijft overheersen. Op dat pad, Israëlische soldaat, is je einde in zicht. Tenzij je van pad verandert en tenzij je het onrecht van vele jaren probeert te herstellen en een nieuw begin wilt maken met de oorspronkelijke bewoners van het land Palestina. De keuze is aan jou.
Nabil Sahhar (vz)
